Słodzisz? Wyjdź!

Nie to, abym była niegrzeczna. I nie to, aby niechęć wylewała mi się uszami podczas obcowania z człowiekiem, dla którego cukier to szczęście, osobliwa odmiana rozkoszy i podążający za nią, szaleńczy entuzjazm. Ja bardzo rozumiem rozmiłowanie w różnych odmianach sacharydu. Naprawdę. Ale...

Chodzi o to, że cukier, do którego przejawiam życiem potwierdzoną skłonność, to ZŁO. To lejące się ponad majtami boczki, niedopinające się w łydkach kozaczki i obszerny udziec. No - jakby nie patrzeć - potwarz!

Ja wiem, że świat pełen jest obrońców Snickersa. I wiem też, że jeszcze jeden (może dwa) tym podobne akapity, a moją głowę pokryją gromy. Zwaliste, jak niejeden w chlewiku wieprzek. I będą to gromy ludzi, którzy problemów ze słodyczami nie mają. Którym "genetyczna" linia nie skąpiła łaskawości. Nie zmusiła do zajeżdżania bieżni i zalewania jej hektolitrami potu. "Jem, bo mogę" - mówią. "Jem, bo lubię". "Jem, bo nie mogę przestać"...? - ja się pytam. A może życie takie gorzkie, że dosładzać trzeba?

Trzeba, to się - przy odwiedzinach takich, na przykład - owocami (nie pralinami) dzielić. Idziesz w gości? Kup banana! - to myśl przewodnia mojego gorzkiego apelu do wszystkich, którzy w najbliższym czasie planują mnie odwiedzić. Może być też jabłko, czy mandarynka. A jeśli bardzo mnie lubisz i chcesz w naszą znajomość zainwestować, przyjdź z arbuzem. Ponieważ ja lubię arbuza. 

Szczególną przychylnością darzę również melona, czy pomidora. Bo na drodze do szczęścia - i to zarówno mojego umysłu, jak i niczym niezmąconej godności osobistej - są też warzywa. A zatem: zasięg mych ramion bez problemu pomieści i z radością zaadaptuje włoszczyznę. Z czułością przytuli też sałatę, cukinię czy bakłażana. 

Idziesz do mnie, a warzywniak zamknięty? Nie szkodzi. Idź na mięsny. Skrzydło z indyka poproszę. Jedno. Albo dwa - jak wolisz. Może być też kurczak, ponieważ - od kiedy pamiętam - moje relacje z kurczakiem były udane i opierały się na obopólnym uwielbieniu.

Wiele jest rzeczy, które sprawiają, że czuję się dobrze. Jeszcze więcej tych, które z radością w sercu i drżeniem podniebienia, z lubością włożę do ust. Ale - na Boga! - niech to nie będą słodycze i zawarte w nich, lukrowane, diabłem podszyte bezeceństwo, jakim jest cukier. 

Proszę.
Tak bardzo proszę...