Zabiłam Francuza

Nie raz. Z odległości dziesięciu metrów kierował swą spluwą w me oko. A ja... 

Ja na ugiętym, "na Małysza" rozstawionym podwoziu, wydupiona, o kolanach chrupiących jak pod zębem Lays, o kręgosłupie prostym po skosie i łokciach napiętych jak kuśka młokosa przed pierwszym współżyciem, potraktowałam go serią. Bum bum! Buch bachem go, jak Gombrowicz. Pif pafem! Po boczkach, po jelitach.

I pomyśleć, że pokazywał mi palec. Szuja. A ja w stresie. Co zrobić. Odczytałam ten palec w stresie, gdyż nie był to palec środkowy. Ten palec był dobry, pozytywny. Ten palec, jak rower Janerki, był wielce okej, a ja go zabiłam. Choć Francuz był uzbrojony, zabiłam Francuza. Zabiłam go w serce.

Nie moja wina. 

Nie moja wina. 

Nie moja.

Tak bardzo.

Tak wielka.

Ta wina.

...

Po czym wzięłam go do domu. Giętkiego. Pustego i gładkiego jak łuska po wystrzale - pif paf!. I jak łuska, co skrywa się przed światem w kieszeni mej kurtki, wydrążony jest Francuz. Czarno-biały jest, martwy i śliski. A ja... jestem jego czułą pielęgniarką. Na wieki jestem. Na papierze.

Dwa dni później, na stoliku kawowym, w nocy, leży zdruzgotana tabliczka bąbolady. Batoniki typu "Kinder" i cukierki. Tak dużo cukierków. Tak dużo... Tuż obok, w butelce po Smirnoffie, stoi malinówka, Limoncetta di Sorrento (cytrynówka), Nobile Latino Primitivo (wino) i Lubuski Gin. Ale to nic. To wszystko nic.

W toalecie, na krześle ze śmietnika, rzędem, kolumną i słupkiem stoi 30 białych, o super mocnych listkach, rolek. Rolek nie byle jakich, warstwowych. A przy mym lewym boku 20 kul (tarcza). I Francuz (zwłoki) - kolejne 10.

1 rok życia = 1 kula.

Odpalone.

1 rok życia = 1 rolka papieru.

Przesrane. 

Ale to nic. To wszystko nic. 

Kończę 30 lat.

Po raz kolejny zapalam sobie świeczki.

Po raz kolejny je dmucham. 

Po raz kolejny zanurzam widelec w bezglutenowej bezie "w prezencie".

I jeszcze raz. I jeszcze raz.

Raz jeszcze...

Jestem królową.

Królową dnia następnego.

Następne jest dzisiaj.
Na sto lat, sto lat. 
Muszę mieć siłę.

Więc jem.